Lengua Guarani

Lengua Guarani
Ára Pyahu

jueves, 15 de junio de 2017

KURUSU PABLITO

CREENCIAS POPULARES – TETÂYGUA REMBIJEROVIA
KURUSU PABLITO
Ohai: David Galeano Olivera
       Cuentan que el día 29 de junio del año 1945 -Día de San Pedro y San Pablo- nació un niño en una familia humilde y fue bautizado con el nombre de Pablo. Oje'éngo ára 29 jasypoteî ary 1945-pe -Peru Marangatu ha Paulo Marangatu árape- heñoihaguékuri peteî mitâ'i peteî óga mboriahumíme ha oñembohérakuri Páulo.


       Pasaron los días y Pablito empezó a padecer algunas enfermedades, que iban desde el resfrío a otra más complicadas. Se curaba de una y se enfermaba de otra. Fue entonces que su madre le pidió un milagro a la Virgen de Ka'akupe y que ella curase definitivamente a su pequeño hijo. Ohasa umi ára ha Paulíto oñepyrûkuri hasykatu'i, sapy'ánte peteî tîsyry ha upéi avei umi ijetu'uvéva. Okuerámi peteîgui ha hasykatujeýma ambuégui. Upérôje isy ojerurékuri Tupâsy Ka'akupépe omongueraite haĝua imembymíme.

       Fue así que el día 7 de diciembre de aquel año 1945, Pablito iba en el brazo de su madre rumbo a Ka'akupe. Cuentan que hacía mucho calor y al llegar al Km 42 de la Ruta 2, Ypakarai, la madre se dió cuenta que su hijito dejó de respirar. Pablito había muerto de sed. A los 9 días, sus familiares plantaron una cruz en recordación a Pablito, en dicho lugar. Péichajeko ára 7 jasypakôi upe ary 1945-pe, Paulíto ohókuri isy jyva ári Ka'akupépe. Hakuetereíndaje ha oĝuahêvo hikuái Km 42 Tapehû 2, Ypakaraípe, isy ohechakuaákuri imembymi ipytuhohague. Paulito omanókuri y'uhéigui. Porundy ára rire hogaygua omoîkuri peteî kurusu, upe tendápe.

       Días después en ese lugar, donde falleció Pablito y en el cual se plantó la cruz, nació un manantial de agua, que en adelante sació la sed de todos los caminantes a Ka'akupe. Muchos se dieron cuenta que el agua curaba y lentamente el sitio se convirtió en un lugar donde mucha gente iba a buscar agua para sanarse o sanar. Así nació la fama de Kurusu Pablito. Arakuéra ohasávo upe tendápe, Paulito omanohague ha oñemohendahaguépe pe kurusu, heñóikuri peteî yvu, upete guive omboguéva umi oguatáva y'uhéi ohokuévo Ka'akupépe. Heta oîkuri ohechakuaava'ekue upe y oporopohânoha ha mbeguekatúpe upe tendápe oĝuahêmeme heta tapicha ohóva upe y piári okuera térâ oporomonguera haĝua. Péicha oñepyrûkuri herakuâ Kurusu Paulíto.

       Pasaron los años y todos los que recibieron la ayuda de Pablito, le construyeron un modesto nicho, luego al manantial lo conviertieron en pozo y finalmente en el lugar se construyó una Capilla. Hoy mucha gente acude allí a pedir un favor o a pagar una promesa, encender una vela, rezar, beber el agua del pozo, lavarse el rostro y -al retirarse- dejar una limosna. Ohasa rire umi ary, umi ohupytyva'ekue Paulíto pytyvô, omopu'âkuri chupe peteî nicho'i, upéi yvúgui ojapókuri peteî yvykua ha ipahápe upe tendápe oñemopu'âkuri peteî tupâo'i. Ko'áĝa rupi hetaiterei tapicha oĝuahêjepi upépe ojerurévo pytyvô térâ o'aguyjeme'êvo pytyvô ohupytyva'ekuére, omyendy peteî tataindy, oñembo'e, hoy'u, ojovahéi ha -ohokuévo- oheja virumi.

       Hasta hoy, muchísima gente recibió la ayuda de Pablito. Esa gente procedió de muchos lugares muy distantes e incluso también de la Argentina y del Brasil. Ko ára peve, hetaiterei tapicha ohupytyjepéma Paulíto pytyvô. Umi tapicha ou mombyrymbyrýgui ha oî avei oúva Argentina ha Brasil-gui.
 

El pozo de Pablito


Nicho


Pablito

ooo000ooo



No hay comentarios: